Μερικές επισημάνσεις με αφορμή το Δελτίο Τύπου της παράταξης "Δύναμη Ενότητας και Ευθύνης για το Πωγώνι" σχετικά με την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 και την ημέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών. Εδώ και πολλά χρόνια γίνονται προσπάθειες να γιορταστεί επιτέλους η αντίσταση κατά των Ιταλών και η νικηφόρα πορεία στο Αλβανικό μέτωπο στο σημείο που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Στο Καλπάκι. Δυστυχώς η Πολιτεία δεν το ενστερνίστηκε ποτέ. Συνεχίζει να ανακατεύει την γιορτή της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης με το έπος του ΄40. Δεν είναι τυχαίο ή από αβλεψία. Στόχος είναι να ξεχαστεί. Ποιοι θα μπορούσαν να θέλουν κάτι τέτοιο;
Οι ίδιοι που θέλουν να ξεχαστεί και η 9η Μαΐου του 1945.
... Κεντρικό ρόλο στη διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης των λαών κατέχει η Ευρωπαϊκή Ενωση, που, από το 1985 κιόλας, προσπάθησε να «διαγράψει» την 9η Μάη ως μέρα της «Αντιφασιστικής Νίκης», καθιερώνοντας στη θέση της τη λεγόμενη «Ημέρα της Ευρώπης». Ακολούθησε το «Μνημόνιο για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» (γνωστό και ως «Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο», 2006), ο ορισμός της 23ηςΑυγούστου (μέρα που υπεγράφη το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ) ως «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Ναζισμού και του Σταλινισμού», κ.ά. ...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ. Είναι εκπληκτικό !!!
Υ.Γ. Ρίχνουν χρήμα για να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με το φασισμό
(Χρονογραφημα του Κ.Βάρναλη στο “Ρίζο της Δευτέρας” στις 28/10/1947 για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, πιο επίκαιρο από ποτέ.)
Γιορτή και λαός
H 28 του Οχτώβρη είναι μια μεγάλη μέρα για τον ελληνικό λαό – και μέρα ντροπής για τους προδότες του. Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το “αλβανικό έπος”. Και πάλι χωρίς το λαό. Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα -για να τους φυλάνε όταν πηγαίνουν στην τελετή – να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού.
Το τι νόημα δίνουνε στον όρο “αλβανικό έπος” οι φυγάδες του “έπους” φαίνεται από το νόημα που δίνουνε σε κάτι ανάλογες και παράλληλες ορολογικές απάτες όπως π.χ “απελευθέρωση”, “ανεξαρτησία”,”δημοκρατία”, “αμερικάνικη βοήθεια”, “πνευματική ελευθερία” κλπ. Το ουσιαστικό περιεχόμενο των λέξεων είναι διαμετρικά αντίθετο με την ετυμολογική τους σημασία.
67 χρόνια απ' τη δολοφονία του κομμουνιστή δημοσιογράφου
«Να γράφεις, κύριε συνάδελφε, για τους απλούς ανθρώπους. Καθαρά, όχι συννεφώδη, σύντομα και περιεκτικά. Αφηνε στην άκρη τις φλυαρίες και δίνε το λόγο στα γεγονότα. Αυτά πείθουν»... Ο Κώστας Βιδάλης, ο κομμουνιστής δημοσιογράφος, υπέγραψε με το αίμα του το τελευταίο του ρεπορτάζ, λίγο πριν περάσει στην αιωνιότητα μαζί με όλους εκείνους που ορίζουν το πρότυπο του ηρωισμού.
Αύγουστος του 1946. Οι συμμορίτες του Σούρλα οργιάζουν στη Θεσσαλία. Ο Κώστας Βιδάλης αποφασίζει να βρεθεί στην καρδιά των γεγονότων. Παρά τις αντιδράσεις της Συντακτικής Επιτροπής του «Ρ», αναχωρεί για τα θεσσαλικά χωριά: «Πάω να δω με τα μάτια μου τους βασανιστές του λαού μας (...) Ν' ακούσω με τα ίδια τ' αυτιά μου το βογκητό των ανθρώπων μας»... Ηξερε πως βαδίζει πορεία προς το θάνατο. Τον αψήφησε. Στις 13 ταξίδευε από Λάρισα για Βόλο. Ηταν η μέρα που ο «Ρ» πήρε το τελευταίο του μήνυμα. Στον Πλατύκαμπο, σταματούν το τρένο συμμορίτες του Σούρλα, τον απάγουν, τον οδηγούν στο νεκροταφείο, τον βασανίζουν και τον αποτελειώνουν με πέντε σφαίρες.
Περισσότερα: ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΔΑΛΗΣ Υπερασπίστηκε το λαό με την πένα και τη ζωή του