Η τραγική μοίρα του αξέχαστου Νίκου Πλουμπίδη, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ και της Εθνικής Αντίστασης, ήρωα μάρτυρα του Κόμματος
και του λαϊκού μας κινήματος, συγκεντρώνει πάντα το ενδιαφέρον των κομμουνιστών, των αριστερών και της κοινής γνώμης,
ως παράδειγμα ενός κομμουνιστή που έδωσε και τη ζωή του ακόμα για τα ιδανικά και το κόμμα.
Τι κι αν πέρασαν 59 ολόκληρα χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του στις 14.8.54, στο Δαφνί. (Οχι στο... "συνήθη τόπο". Γουδί, Καισαριανή.
Επρεπε να βρουν άγνωστο "Κρανίου Τόπο". Μακριά από τους συντρόφους του). Οπου τον οδήγησαν, εξαντλημένο από την αρρώστια του, την πολύχρονη βαθιά παρανομία,
και προπάντων του στιγματισμού του απ' την τότε κομματική ηγεσία, αλλά αλύγιστο, ηθικά και πολιτικά ακμαίο,, αισιόδοξο, μπροστά στο απόσπασμα.
Τον σκότωσαν, χωρίς να του λύσουν τις χειροπέδες, με μίσος και σαδισμό. Και τον παράχωσαν με δυο φτυαριές χώμα... Αναθέτοντας την "υψηλή αποστολή" της ταφής του στα σκυλιά και τ' αγρίμια!
Αφού ήδη τον είχαν "κατασπαράξει" οι... άνθρωποι.
Οπως έκαναν και με τον Αρη στη Μεσούντα. Με τον Βιδάλη στη Μελία.
Και με χιλιάδες "άταφους νεκρούς" του αγώνα στα βουνά και σε πόλεις.
Ενώ χιλιάδες άλλους τους "έθαψαν ζωντανούς" στη Γιούρα, στο Ιτζεδίν, στο Γεντί Κουλέ, στον Αϊ - Στράτη, στη Μακρόνησο
Ετσι έπαιρναν εκδίκηση και γιατί ο δογματικός "Μπάρμπας" (ψευδώνυμο της παρανομίας) δεν ενέδωσε στις αφόρητες πιέσεις να στραφεί κατά του Κόμματος και της ηγεσίας του, επιμένοντας να την υποστηρίζει.
Τέτοιο "παράδοξο" φαινόμενο, σπάνιο και στα διεθνή χρονικά, δεν το χωράει το "φτωχό" τους το μυαλό.
Και κάνουν τα αδύνατα δυνατά, με τα μέσα που διαθέτουν (και με τη σατανικότητα της Ασφάλειας) να ενισχύσουν τις κακόβουλες κατηγορίες σε βάρος του.
Αυτός όμως μένει ανεπηρέαστος και ανένδοτος. "Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται".
Πεθαίνει πικραμένος αλλά με ήσυχη τη συνείδηση ότι έκανε το χρέος του,
και απόλυτα βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα θα αποκατασταθεί.
Το ήξερε...
«Μια μέρα το Κόμμα θα με αποκαταστήσει -είχε πει- γιατί θα πληροφορηθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Θα παραδεχτεί το σφάλμα του.
Το ΚΚΕ παραδέχεται τα σφάλματά του...
Οι πληροφορίες για μένα πάνω στις οποίες στηρίχτηκε το Κόμμα ήταν εσφαλμένες και υποβολιμαίες.
Είναι νίκη της Ασφάλειας που κατάφερε να τις μεταδώσει».
Απαντώντας στις ασφαλίτικες συκοφαντίες ότι συνελήφθη επειδή τον πρόδωσε το ΚΚΕ, θα τονίσει:
«Γνωρίζω ποιος με πρόδωσε, αλλά δε χρειάζεται να το αποκαλύψω.
Πάντως δεν είναι το Κόμμα. Γιατί το Κόμμα δεν προδίδει ποτέ,
ακόμα και αυτούς τους προδότες του.
Τους αφήνει στη λάσπη της Ιστορίας, περιφρονημένους».
Η σύλληψή του, η κράτησή του στην Ασφάλεια, οι ανακρίσεις, η σκηνοθετημένη δίκη,
η απολογία του, η καταδίκη του, η απομόνωσή του και τα γράμματά του από τη φυλακή και τέλος η εκτέλεσή του.
Ηταν οι επώδυνες διαδοχικές φάσεις μιας δύσκολης, σκληρής και πρωτότυπης μάχης, με σταθερή και αταλάντευτη "γραμμή πλεύσης", υπέρ του Κόμματος.
Η τελευταία μάχη μιας τίμιας και γενναίας ζωής, ολοκληρωτικά δοσμένης στον αγώνα.
Μια μεγάλη μάχη, που την έδωσε με πείσμα, με πάθος, με λεβεντιά και την κέρδισε.
Τα τελευταία λόγια του, που αντήχησαν καλύπτοντας το παράγγελμα "πυρ"
και την ομοβροντία του εκτελεστικού αποσπάσματος, ήταν:
"ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ"! Και τα υπέγραψε με το αίμα του.
Μέγας υπεύθυνος, σ' αυτή τη ιστορία, κύριος ένοχος, το Μεγάλο αφεντικό.
Εντολέας η Αμερικανοκρατία
"Να παραπέμπονται οι κομμουνισταί επί κατασκοπία, δεδομένου ότι και εις την Αμερικήν οι ερυθροί που δικάζονται και καταδικάζονται ως κατάσκοποι υφίστανται ασυζητητί την εσχάτην των ποινών"
"Ψυχρός πόλεμος" γαρ. Και "Σιδηρούν Παραπέτασμα"! (Το αποκάλυπτε τηλεγράφημα από τις ΗΠΑ. Η είδηση έκανε πάταγο. Δημοσιεύτηκε στις αθηναϊκές εφημερίδες).
Αποδέκτης,
η υποτελής εγχώρια Αρχουσα Τάξη. (Πάντα ραγιάδικη στα "ξένα συμφέροντα"
και πειθήνια στα "ξένα κελεύσματα", από γενέσεως νεοελληνικού κράτους
Εκτελεστής,
στην προκειμένη περίπτωση (Πλουμπίδη), η "λαοπρόβλητη" δεξιά κυβέρνηση του Συναγερμού του "στρατάρχου" Παπάγου.
(Προκάτοχος της ΕΡΕ και της ΝΔ του Καραμανλή).
Την οποία πώς να το κάνουμε δεν αφήνει να ησυχάσει η δόξα της άλλης "λαοπρόβλητης" κεντρώας κυβέρνησης
του στρατηγού Πλαστήρα "Μαύρος Καβαλάρης" που σκότωσε τον Μπελογιάννη
Και στις δύο περιπτώσεις οι σφαίρες κατά των κομμουνιστών ήταν "made in USA".
Η αλήθεια ωμή, που δεν ανέχεται παραχάραξη και διαστρέβλωση
Η πόλη "κοιμάται". Είναι νύχτα ακόμα, ώρα 2 μετά τα μεσάνυχτα, 14 Αυγούστου 1954.
Η απόφαση των ξενοκρατών και της ντόπιας αντίδρασης έχει βγει.
Ο Νίκος Πλουμπίδης πρέπει να εκτελεστεί...
Στις 3.30 μεταφέρεται σιδεροδέσμιος, από το κελί της φυλακής του, στο νοσοκομείο "Σωτηρία", στην κλούβα του Τμήματος Μεταγωγών και η τελευταία του πορεία αρχίζει.
Στις 4.30 το πρωί της ίδιας μέρας, σε κάποια πλαγιά στο Δαφνί, το εκτελεστικό απόσπασμα, παίρνει τη διαταγή, "πυρ". Ο αγωνιστής,
ο κομμουνιστής ηγέτης, ο αξέχαστος Νίκος Πλουμπίδης πέφτει νεκρός.
Σήμερα κλείνουν 59 χρόνια από τη μέρα που ο λαϊκός αγωνιστής Νίκος Πλουμπίδης, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, έπεφτε νεκρός, δολοφονημένος από το κράτος της Δεξιάς.
Επεφτε νεκρός, αλλά αλύγιστος, από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος των αντιδραστικών δυνάμεων, που κυβερνούσαν, από το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, που ήταν κυρίαρχο στη χώρα μας.
Ηταν μια δολοφονία, που είχε στόχο να τρομοκρατήσει την εργατική τάξη
και τους εργαζομένους, προκειμένου να αποθαρρύνουν το κίνημα από τις αγωνιστικές του διεκδικήσεις και τα δικαιώματά του.
Τα σχέδιά τους, όμως, δεν πέρασαν. Η στάση του Ν. Πλουμπίδη μέχρι την τελευταία στιγμή, ήταν αγωνιστική, πατριωτική, κομμουνιστική.
Εδωσε μέχρι τέλος τη μεγάλη μάχη για την ειρήνη, την κοινωνική πρόοδο, την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.
Μια ζωή στον αγώνα
Ο Ν. Πλουμπίδης είναι μια από τις πιο ηρωικές και συνάμα από τις πιο τραγικές μορφές του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας.
Γεννήθηκε στο χωριό Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902 από φτωχή αγροτική οικογένεια.
Παρά τη φτώχεια και τις στερήσεις, κατάφερε να τελειώσει το διδασκαλείο Πύργου τον Ιούλη του 1924 και τον ίδιο χρόνο διορίστηκε δάσκαλος σ' ένα χωριό της Ελασσόνας.
Το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Παράλληλα συνέχισε τη δράση του στο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα και εκλέχτηκε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων.
Το Μάρτη του 1931 πιάστηκε για τη συνδικαλιστική του δράση και καταδικάστηκε.
Με τη δικτατορία του Μεταξά, ο Ν. Πλουμπίδης πέρασε στην παρανομία.
Το 1937 βρίσκεται στο Βόλο, καθοδηγητής του Γραφείου Περιοχής της Θεσσαλίας.
Το 1938 γυρίζει στην Αθήνα και στη σύσκεψη του Ιούνη του 1938 εκλέγεται μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.
Δουλεύει ακούραστα για την ανάπτυξη του κινήματος της ένδοξης Εθνικής Αντίστασης.
Είναι από τους καθοδηγητές των μεγάλων κινητοποιήσεων του λαού της Αθήνας ενάντια στους φασίστες κατακτητές.
Παίζει πρωτεύοντα ρόλο ιδιαίτερα στη μεγάλη διαδήλωση των 200 χιλιάδων λαού στις 5 του Μάρτη του 1943 ενάντια στην επιστράτευση.
Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου παραμένει στην Αθήνα.
Στην παρανομία και κάτω από δύσκολες συνθήκες συνεχίζει την κομματική δουλιά.
Μετά την ήττα του ΔΣΕ, συνεχίζει παράνομα να προσπαθεί να ανασυντάξει τις κομματικές δυνάμεις.
Από την παρανομία με γράμμα του, κάνει μια ύστατη προσπάθεια
να σώσει τον Ν. Μπελογιάννη από την εκτέλεση
Λανθασμένες εκτιμήσεις της καθοδήγησης του Κόμματος
έχουν σαν αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί ο Πλουμπίδης, με απόφαση της ΚΕ, σαν "πράκτορας του εχθρού
Ο Νίκος Πλουμπίδης συλλαμβάνεται στις 25 Νοέμβρη του 1952.
Κρατείται από τότε ως την έναρξη της δίκης στις 24 Ιούλη 1953, ημέρα Παρασκευή.
Μαζί του δίκαζαν ερήμην και τους Ν. Ζαχαριάδη, Γ. Ιωαννίδη, Β. Μπαρτζιώτα, Μ. Πορφυρογένη, Π. Ρούσο, Λ. Στρίγγο, Μ. Βλαντά, Γ. Βοντίτσιο - Γούσια κ.ά.
Βασική κατηγορία του καθεστώτος εναντίον τους ήταν η «παράβαση» του ΑΝ 375 της μεταξικής δικτατορίας περί κατασκοπίας.
Λίγο πριν τη σύλληψή του και μετά, μέχρι την εκτέλεσή του περνάει την πιο δύσκολη φάση της ζωής του.
Η αντίδραση εκμεταλλεύεται την άδικη κατηγορία από την ηγεσία του Κόμματος, για να χτυπήσει το ίδιο το ΚΚΕ και το αριστερό κίνημα.
Σ' αυτή τη μεγάλη δοκιμασία, ο Πλουμπίδης μένει αταλάντευτος.
Υπερασπίζεται το Κόμμα και τη γραμμή του, δίνοντας ένα υπέροχο παράδειγμα ήθους, αρετής και αυτοθυσίας.
Οσο για εκείνους που επιμένουν ακόμα και 59 χρόνια μετά την εκτέλεσή του
να χρησιμοποιούν την υπόθεση Πλουμπίδη ενάντια στο ΚΚΕ, η απάντηση έρχεται από τον ίδιο, με ένα γράμμα - ντοκουμέντο:
«Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα,
να διαφυλάξουν την Ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του.
Τιμή μου εγώ, πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος.
Εγώ, εκείνα που δίδασκα τα εφαρμόζω πρώτος εγώ.
Ημουν πιστός στο Κόμμα τότε που με περιέβαλε με στοργή
και με ανέβαζε στα ανώτερα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα
που -καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα- με κατηγορεί και με στιγματίζει.
Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής».
Το στρατοδικείο τον καταδίκασε δύο φορές σε θάνατο.
Σε όλη τη διάρκεια της δίκης του δε σταματάει στιγμή να υπερασπίζει αυτά που πίστευε:
«Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ.
Και επ' αυτού δηλώνω, παρόλο ότι σήμερα
όχι μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου,
αλλά έχω και πολεμική εναντίον μου,
δηλώνω, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός μου»...
«Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου», απάντησε στον πρόεδρο του δικαστηρίου
Ο Ν. Πλουμπίδης άκουσε ψύχραιμος την καταδικαστική απόφαση
και στους δημοσιογράφους απάντησε:
«Θα αντιμετωπίσω το θάνατο σαν Ελληνας κομμουνιστής, όπως αντιμετώπισα
και την κατηγορία σε όλη την ακροαματική διαδικασία.
Θα πεθάνω ήσυχος και γιατί αρκετό σπόρο έσπειρα
και γιατί χιλιάδες νέοι Ελληνες θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».
Λίγες στιγμές πριν την εκτέλεσή του στο Δαφνί, δηλώνει στον επικεφαλής του αποσπάσματος και τον ιερέα που βρισκόταν στον τόπο της εκτέλεση:
«Δεν έχω κανένα βάρος στη συνείδησή μου. Μόνο σας ξαναλέω:
Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το Κόμμα μου.
Κι αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα».
Με τα λόγια αυτά ο αγωνιστής - κομμουνιστής σφράγισε τη ζωή του,
μια ζωή αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού.
ο Νίκος Πλουμπίδης συμβολίζει τον άνθρωπο, τον αλύγιστο αγωνιστή, που παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του αφοσιωμένος στο κόμμα του,
στα ιδανικά του και στους αγώνες της εργατικής τάξης.
Ολη η πορεία του, μέσα στους αγώνες του εργατικού κινήματος,
φανέρωσε τα σπουδαία ψυχικά αποθέματα που διέθετε
και απέδειξε ότι οι αγώνες για την υλοποίηση των οραμάτων και των υψηλών ιδανικών,
δεν μπορούν να καμφθούν από κανέναν αντιδραστικό παράγοντα.
Σήμερα που κύρια κατεύθυνση των δυνάμεων της αστικής τάξης είναι να προωθεί
ό,τι αποπροσανατολίζει, ό,τι φθείρει και διαφθείρει τις συνειδήσεις του λαού
και κυρίως τη νεολαία.
Σήμερα που η ενσωμάτωση στο σύστημα χτυπάει την πόρτα
και του τελευταίου εργαζόμενου,
σήμερα η δράση του Ν. Πλουμπίδη σ' εκείνα τα "πέτρινα" χρόνια του αγώνα
και προπαντός η θυσία του,
αποτελούν φωτεινό μονοπάτι στους αγώνες των κομμουνιστών
και κάθε προοδευτικού ανθρώπου
για ένα καλύτερο και δίκαιο κόσμο,
με το λαό πραγματικό αφέντη στο σπίτι του.