Όταν ο Ατρέας έμαθε ότι η γυναίκα του τον είχε απατήσει με τον αδελφό του σκότωσε τους γιους του Θυέστη, έβρασε τη σάρκα τους και κάλεσε τον αδελφό του για να δειπνήσει μαζί του. Αφού ο Θυέστης ανύποπτος έφαγε το μακάβριο γεύμα του, ο Ατρέας του εκμυστηρεύτηκε την αλήθεια δείχνοντάς του τα χέρια και τα πόδια των νεκρών.
Ο Θυέστης για να εκδικηθεί τον αδελφό του έκανε έναν γιο με την ίδια του την κόρη την Πελοπία, τον Αίγισθο, ο οποίος σύμφωνα με έναν χρησμό θα σκότωνε τον Ατρέα.
Ο Θυέστης για να εκδικηθεί τον αδελφό του έκανε έναν γιο με την ίδια του την κόρη την Πελοπία, τον Αίγισθο, ο οποίος σύμφωνα με έναν χρησμό θα σκότωνε τον Ατρέα.
Η Πελοπία από ντροπή για την αιμομιξία έδωσε τον Αίγισθο σε έναν βοσκό που λυπήθηκε το μωρό και το πήγε στον Ατρέα. Ο Ατρέας ανύποπτος μεγάλωσε τον Αίγισθο και τον αγαπούσε σαν δικό του παιδί. Όταν ο Αίγισθος ενηλικιώθηκε έμαθε την αλήθεια για την καταγωγή του και σκότωσε τον θείο και πατριό του.
Παιδιά του Ατρέα ήταν ο Αγαμέμνονας και ο Μενέλαος. Η ιστορία τους είναι γνωστή. Όταν ο Αγαμέμνονας έφυγε για την Τροία, όπου έλειψε πάνω από δέκα χρόνια, η γυναίκα του Κλυταιμνήστρα έζησε με τον Αίγισθο, κάνοντας μαζί του τρία παιδιά. Στην επιστροφή του Αγαμέμνονα, ο Αίγισθος σε συνεργασία με την Κλυταιμνήστρα τον παρέσυρε και τον σκότωσε, μαζί με τους συντρόφους του και την Κασσάνδρα, τη σκλάβα του.
Γιος του Αγαμέμνονα ήταν ο Ορέστης. Μετά τη δολοφονία του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο, η Ηλέκτρα τον φυγάδευσε στη Φωκίδα, στο βασιλιά Στρόφιο, που ήταν θείος του. Ύστερα από χρόνια, ο Ορέστης επέστρεψε στις Μυκήνες με το φίλο και ξάδελφο του Πυλάδη, και εκδικήθηκε το θάνατο του πατέρα του σκοτώνοντας την Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της. Οι Ερινύες όμως, οι θεές της εκδίκησης, άρχισαν να τον καταδιώκουν μέχρι που έφτασε στην Αθήνα και δικάστηκε στον Άρειο Πάγο, όπου με την ψήφο της θεάς Αθηνάς αθωώθηκε. Για να εξιλεωθεί, ωστόσο, ο Ορέστης θα έπρεπε να φέρει στην Αθήνα το άγαλμα της θεάς Άρτεμις από την Ταυρίδα. Στη χώρα των Ταύρων, ο Ορέστης και ο Πυλάδης παραλίγο να θυσιαστούν στο βωμό της θεάς από την ίδια την Ιφιγένεια. Αφού τα δυο αδέρφια αναγνωρίστηκαν, με ένα τέχνασμα που σκαρφίστηκε η Ιφιγένεια, κατάφεραν να ξεφύγουν από το βασιλιά της χώρας, Θόα, και να γυρίσουν πίσω σώοι στην Αθήνα.
Από πού αντλούμε αυτές τις πληροφορίες;
Από τον Όμηρο, ο οποίος φυσικά ήταν Ίωνας και από τον Ησίοδο ο οποίος ήταν και αυτός Ίωνας, που έζησε στην Βοιωτία όπου είχε καταφύγει ο πατέρας του.
Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί όλα αυτά.
Οι Ίωνες ήταν από τα πρώτα ελληνικά φύλα που κατέβηκαν στον ελλαδικό χώρο. Ήταν εξαπλωμένοι μεταξύ της Εύβοιας, της Αττικής και της βορειοανατολικής Πελοποννήσου.
Στην συνέχεια κατέβηκαν οι Αχαιοί. Επρόκειτο στην ουσία για ένα δυναμικό αιολικό φύλο, που με τη δύναμη των όπλων επικράτησε στην Ελλάδα της Μυκηναϊκής εποχής.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την μετακίνηση των Ιώνων στα παράλια της Μ. Ασίας. Αργότερα επέστρεψαν στην Αττική και δημιούργησαν τον Αθηναϊκό πολιτισμό. Δεν θα μπορούσαν όμως να ξεχάσουν την αιτία αυτών των μετακινήσεων και βασάνων, που δεν ήταν άλλη από τους Αχαιούς. Είναι απορίας άξιο ότι δεν έχουμε αναφορές στους Ίωνες. Τι συνέβηκε όταν κατέβηκαν στις περιοχές αυτές; Πώς κυριάρχησαν στις φυλές που ζούσαν εκεί; Πώς κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην Μ. Ασία. Πέπλο σιωπής. Περίτεχνα αφήνουν να εννοηθεί ότι ήταν ένα φύλο φιλειρηνικό, καλλιεργημένο, με μόρφωση. Ένα φύλο που είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες, φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Ποιος δημιούργησε την λυρική ποίηση; Οι Ίωνες (Πρώτοι λυρικοί ποιητές ήταν η Σαπφώ, ο Αλκαίος από τη Λέσβο και ο Πίνδαρος από την Βοιωτία).
Ποιος δημιούργησε την τραγωδία; Οι Ίωνες (Οι πηγές και η παράδοση αποδίδουν τη δημιουργία της τραγωδίας στον Θέσπι Ακολουθούν Αισχύλος Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης).
Δεν το καταγράφουν. Το αφήνουν να πλανάται.
Στην συνέχεια παρέλαβαν την σκυτάλη οι τραγωδοί, οι οποίοι είναι Αθηναίοι (Ίωνες), οι οποίοι συνεχίζουν να υπενθυμίζουν – διατηρούν στην συλλογική μνήμη - τις ανόσιες πράξεις των Αχαιών. Δεν υπάρχει τίποτε το αξιόλογο στην δράση των Αχαιών. Μόνο δολοπλοκίες, αιμομιξίες, καταστροφές…
Αλλά και στο επόμενο φύλο που κατέβηκε, τους Δωριείς, δεν χαρίστηκαν. Κατοικούσαν και αυτή στην Πελοπόννησο. Δεν είχαν στο DNA τους την κατάρα των θεών, αλλά αφού κατοικούσαν στην καταραμένη περιοχή, ήταν το ίδιο. Και τι δεν τους καταλόγισαν. Είχαν κοινοκτημοσύνη, έτρωγαν αυτή την αηδία τον μέλανα ζωμό, τους άρεσε ο πόλεμος, έριχναν τα παιδιά στον Καιάδα, έστελναν τα κορίτσια στο σχολείο, δεν αγαπούσαν τα χρήματα, δεν τους άρεσαν οι τέχνες…
Ακόμα και στην αρχιτεκτονική τους δεν είχαν καμία κομψότητα. Πώς να συγκρίνεις τον λιτό Δωρικό ρυθμό με τον περίτεχνο Ιωνικό.
Ο χαρακτηρισμός "κάτω απ’ το αυλάκι", με ότι αυτό συνεπάγεται, υπήρχε και στην αρχαιότητα.
Ο ισθμός της Κορίνθου ήταν γνωστός στον αρχαίο κόσμο ως το ορόσημο που χώριζε την Πελοπόννησο από την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. ο γεωγράφος Στράβων επισήμανε μια στήλη στον ισθμό της Κορίνθου, που έφερε δύο επιγραφές. Μία προς την Ανατολή, δηλ. τα Μέγαρα της Αττικής, που έλεγε: "τάδ᾽ οὐχὶ Πελοπόννησος, ἀλλ᾽ Ἰωνία" και την άλλη προς τη Δύση, δηλ. την Πελοπόννησο: "τάδ᾽ ἐστὶ Πελοπόννησος, οὐκ Ἰωνία". Ο Πλούταρχος απέδιδε την ανέγερση αυτής της στήλης στον ήρωα της Αττικής Θησέα καθ' οδόν προς την Αθήνα.
Από τον Όμηρο, ο οποίος φυσικά ήταν Ίωνας και από τον Ησίοδο ο οποίος ήταν και αυτός Ίωνας, που έζησε στην Βοιωτία όπου είχε καταφύγει ο πατέρας του.
Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί όλα αυτά.
Οι Ίωνες ήταν από τα πρώτα ελληνικά φύλα που κατέβηκαν στον ελλαδικό χώρο. Ήταν εξαπλωμένοι μεταξύ της Εύβοιας, της Αττικής και της βορειοανατολικής Πελοποννήσου.
Στην συνέχεια κατέβηκαν οι Αχαιοί. Επρόκειτο στην ουσία για ένα δυναμικό αιολικό φύλο, που με τη δύναμη των όπλων επικράτησε στην Ελλάδα της Μυκηναϊκής εποχής.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την μετακίνηση των Ιώνων στα παράλια της Μ. Ασίας. Αργότερα επέστρεψαν στην Αττική και δημιούργησαν τον Αθηναϊκό πολιτισμό. Δεν θα μπορούσαν όμως να ξεχάσουν την αιτία αυτών των μετακινήσεων και βασάνων, που δεν ήταν άλλη από τους Αχαιούς. Είναι απορίας άξιο ότι δεν έχουμε αναφορές στους Ίωνες. Τι συνέβηκε όταν κατέβηκαν στις περιοχές αυτές; Πώς κυριάρχησαν στις φυλές που ζούσαν εκεί; Πώς κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην Μ. Ασία. Πέπλο σιωπής. Περίτεχνα αφήνουν να εννοηθεί ότι ήταν ένα φύλο φιλειρηνικό, καλλιεργημένο, με μόρφωση. Ένα φύλο που είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες, φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Ποιος δημιούργησε την λυρική ποίηση; Οι Ίωνες (Πρώτοι λυρικοί ποιητές ήταν η Σαπφώ, ο Αλκαίος από τη Λέσβο και ο Πίνδαρος από την Βοιωτία).
Ποιος δημιούργησε την τραγωδία; Οι Ίωνες (Οι πηγές και η παράδοση αποδίδουν τη δημιουργία της τραγωδίας στον Θέσπι Ακολουθούν Αισχύλος Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης).
Δεν το καταγράφουν. Το αφήνουν να πλανάται.
Στην συνέχεια παρέλαβαν την σκυτάλη οι τραγωδοί, οι οποίοι είναι Αθηναίοι (Ίωνες), οι οποίοι συνεχίζουν να υπενθυμίζουν – διατηρούν στην συλλογική μνήμη - τις ανόσιες πράξεις των Αχαιών. Δεν υπάρχει τίποτε το αξιόλογο στην δράση των Αχαιών. Μόνο δολοπλοκίες, αιμομιξίες, καταστροφές…
Αλλά και στο επόμενο φύλο που κατέβηκε, τους Δωριείς, δεν χαρίστηκαν. Κατοικούσαν και αυτή στην Πελοπόννησο. Δεν είχαν στο DNA τους την κατάρα των θεών, αλλά αφού κατοικούσαν στην καταραμένη περιοχή, ήταν το ίδιο. Και τι δεν τους καταλόγισαν. Είχαν κοινοκτημοσύνη, έτρωγαν αυτή την αηδία τον μέλανα ζωμό, τους άρεσε ο πόλεμος, έριχναν τα παιδιά στον Καιάδα, έστελναν τα κορίτσια στο σχολείο, δεν αγαπούσαν τα χρήματα, δεν τους άρεσαν οι τέχνες…
Ακόμα και στην αρχιτεκτονική τους δεν είχαν καμία κομψότητα. Πώς να συγκρίνεις τον λιτό Δωρικό ρυθμό με τον περίτεχνο Ιωνικό.
Ο χαρακτηρισμός "κάτω απ’ το αυλάκι", με ότι αυτό συνεπάγεται, υπήρχε και στην αρχαιότητα.
Ο ισθμός της Κορίνθου ήταν γνωστός στον αρχαίο κόσμο ως το ορόσημο που χώριζε την Πελοπόννησο από την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. ο γεωγράφος Στράβων επισήμανε μια στήλη στον ισθμό της Κορίνθου, που έφερε δύο επιγραφές. Μία προς την Ανατολή, δηλ. τα Μέγαρα της Αττικής, που έλεγε: "τάδ᾽ οὐχὶ Πελοπόννησος, ἀλλ᾽ Ἰωνία" και την άλλη προς τη Δύση, δηλ. την Πελοπόννησο: "τάδ᾽ ἐστὶ Πελοπόννησος, οὐκ Ἰωνία". Ο Πλούταρχος απέδιδε την ανέγερση αυτής της στήλης στον ήρωα της Αττικής Θησέα καθ' οδόν προς την Αθήνα.
Η στήλη μπορεί να μην υπάρχει αλλά η προπαγάνδα των Ιώνων έχει πετύχει.
Χρησιμοποιείται ο διαχωρισμός έως και σήμερα.