Η ψυχολογία του φασίστα
Ας µάθουµε επιτέλους να λέµε τα πράγµατα µε τ’ όνοµά τους και να µην παραποιούµε την ιστορία µας. Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε το Μεταξά. Όπως και οι Ιταλοί που αγάπησαν το Μουσολίνι, όπως και ο Γερµανοί που αγάπησαν το Χίτλερ, όπως και οι Ισπανοί που αγάπησαν το Φράνκο. Ο φασισµός είναι λαϊκισµός και κάθε λαϊκισµός είναι φασισµός κατά βάσιν και κατ’ ουσίαν.
Ο φασισµός δεν αγαπά το µεγάλο κεφάλαιο (εκτός από το πάρα πολύ µεγάλο που τον γεννάει) και λατρεύει το µικροµεσαίο. Ο φασισµός είναι κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για µικροαστούς. Όχι για αστούς, ούτε για προλετάριους. Οι αστοί και οι προλετάριοι βρέθηκαν αντίπαλοί του εξ αρχής. Και δεδοµένου ότι στη λεγόµενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι µικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα.
Ο ακατανόμαστος παρτάκιας
«" Το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του... αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς"» (Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι)
Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ θα τραγουδήσει ο Γιώργος Νταλάρας;
Δεν μπορώ να το χωνέψω . Όνειρο θα βλέπω!!!
Αντιλαϊκή στοίχιση και αντικομμουνισμός
Τα καλοκαίρια που τολμήσαμε!!!
Τελευταία μέρα σχολείου, τελευταίο μάθημα, τελευταία ώρα.
“Καλό καλοκαίρι παιδιά, καλές διακοπές.”
Τι σου είναι όμως το μυαλό!
Στην ίδια ευχή ήρθε και ξαπόστασε το άτιμο και με γύρισε πίσω στα δικά μου μαθητικά χρόνια. Τότε που το κουδούνι ήταν χειροκίνητο και όχι ηλεκτρικό.
Όλη η παλιοπαρέα έτοιμη για παιχνίδι ατελείωτο μα και για δουλειά στα χωράφια όταν χρειαζόταν. Και βέβαια δεν ξεχνούσαμε την απαραίτητη “συγκομιδή”.
Πρώτα περνούσαμε από τη γιαγιά τη Γιώργαινα. Μια γιαγιά καλοσυνάτη και δοτική.
“Γιαγιά να πάρουμε λίγα κορόμηλα;”
Προσκλητήριο ζωντανών εργατών
Σε κάθε απώλεια κάθε δολοφονημένου εργάτη/εργάτριας θα ήθελα να διαβάζεται κάθε φορά από τους συναδέλφους του/της στον τόπο εργασίας τους ο πιο κάτω επικήδειος:
Αγαπημένε συνάδελφε/ συναδέλφισσα.
Είπαν για σας (ενδεικτικές αναφορές):
Χρήστου Δημήτρης
Δημοσίευση: Εφημερίδα Αυγή 28 Ιουνίου 2017
Κάθε απεργιακή κινητοποίηση που στηρίζεται στην “ομηρεία των πολιτών”, οφείλει να είναι ζυγισμένη και να μην προκαλεί τεράστιες ζημιές σε άλλους κλάδους εργαζομένων, και μάλιστα σε στιγμές κρίσιμες για την εθνική οικονομία. Στα βασικά συνδικαλιστικά μαθήματα διδάσκεται ότι η απεργία είναι το έσχατο μέσο του εργαζόμενου για να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πριν από την προκήρυξη μιας απεργίας ο κλάδος πρέπει να έχει ενημερώσει και την κοινωνία για το δίκαιο των αιτημάτων, ώστε να έχει τη μέγιστη δυνατή υποστήριξη.
Οι αγορές και η …θεία μου η Βαγγελιώ !!!
– Όχι θεία μη το κάνεις αυτό δεν είναι σωστό. Θα ξεμείνεις από αυγά, από κρέας, από γάλα, τυρί και λαχανικά. Εκτός αυτού θα σου λείψει και η καθημερινή σου απασχόληση αλλά και ο …περίπατος, η γυμναστική.
– Τέρμα. Το αποφάσισα. Από αύριο θα …ξεφορτώσω τις 10 κότες μου, τις 4 προβατίνες, τις 2 κατσίκες και θα σταματήσω τα κηπευτικά. Θα τα πουλήσω όλα όσο-όσο και δεν θα ξαναασχοληθώ μαζί τους. Δεν υπάρχει πλέον ο λόγος και θα γλιτώσω τα καθημερινά πέρα δώθε από το σπίτι στο κτήμα.
Διαβάστε περισσότερα: Οι αγορές και η …θεία μου η Βαγγελιώ !!!