Σίγουρα,όλοι πλέον έχουν μάθει και έχουν καταλάβει τι είναι οικονομική κρίση.
Ομως η αλήθεια είναι πως ο καθένας ξεκινάει απο διαφορετική αφετηρία και καταλήγει σε διαφορετικά συμπεράσματα.
Ομως εδώ σε αυτό το σημείο,απο άλλη αφετηρία θα ξεκινήσει κάποιος που στηρίζει τα συμφέροντα της αστικής τάξης και απο άλλη αφετηρία κάποιος που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού.
Απο την μια έχουμε την αστική ταξη κάθε χώρας και όλων των χωρών μαζί,να δηλώνουν πως αν δεν υπήρχαν αυτοί,
οι εργάτες δεν θα ζούσαν,δεν θα είχαν δουλειά.
Και φυσικά πως οι ίδιοι(οι καπιταλιστές ντε) δημιουργούν το κεφάλαιο.
Καλώς η κακώς.Οταν θέλεις να αντιληφθείς την ωμή πραγματικότητα,οφείλεις να ξεκαθαρίσεις, ποια είναι η αλήθεια της υλικής πραγματικότητας που ζεις;
Πως ονομάζεται η ίδια η πραγματικότητα που ζεις;
Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ‘‘Οι άντρες των SS (που) απετέλουν διά την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής
Πρώτο: Σε αυτή τη χώρα είμαστε λίγοι. Και ως εκ τούτου λίγο – πολύ γνωριζόμαστε…
Δεύτερο: Ο Άδωνις Γεωργιάδης, υπουργός (!) Υγείας (!!!), «σιχαίνεται τους κομμουνιστές». Ο Τάκης Μπαλτάκος (στον οποίο δοθείσης ευκαιρίας θα επανέλθουμε), γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου και στενός συνεργάτης του Σαμαρά, «γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής». Ο άλλος, στενός φίλος κι αυτός του Σαμαρά, αποτυχημένος πολιτευτής στις εθνικές εκλογές και τώρα ερωτοτροπών με το ευρωκοινοβούλιο, τα ίδια. Κατά τα λοιπά ο κ.Σαμαράς είναι «πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων»…
1.Το θέαμα αποφάσισε να αποθεώσει τον πιστό του δούλο Σταύρο Θεοδωράκη και να αφοσιωθεί στη διάδοση της πολιτικής του κίνησης. Ολον αυτό τον καιρό το δημοσιογραφικό κατεστημένο σπρώχνει τον Θεοδωράκη να κάνει τη συστημική παρέμβασή του στην πολιτική σκηνή. Χωρίς να μπορεί να αρθρώσει τον παραμικρό λόγο για την ύπαρξη του Ποταμού, επιδόθηκε στον προσηλυτισμό των νέων ψηφοφόρων διαλέγοντας τη νεότητα ως σημείο εκκίνησης.
«Η γενιά μου μεγάλωσε με το μύθο της Αριστεράς για το τι ακριβώς συνέβη το Δεκέμβρη του 1944. Σύμφωνα με αυτόν το μύθο,