7/2/1992. Τα 12 μέλη της ΕΟΚ υπογράφουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ, με την οποία ανοίγει ο δρόμος για την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, του ευρώ. Με τη συνθήκη η ΕΟΚ μετονομάζεται σε Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, που έλαβε το όνομά της από την πόλη Μάαστριχτ στην οποία υπεγράφη στις 7 Φεβρουαρίου του 1992, αποτελεί την τρίτη κατά σειρά θεμελιώδη συνθήκη με την οποία ολοκληρώθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύγχρονος θεσμός, ύστερα από τη Συνθήκη της Ρώμης και την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986).
Η συνθήκη του Μάαστριχτ επικυρώθηκε στις περισσότερες χώρες της ΕΕ από τα κοινοβούλια των κρατών, με εξαίρεση την Ιρλανδία, τη Γαλλία και τη Δανία, στις οποίες η συνθήκη τέθηκε σε δημοψήφισμα. Στην Ελλάδα η συνθήκη επικυρώθηκε από τη βουλή. Υπέρ της συνθήκης τάχτηκαν τα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Συνασπισμός και ΠΟΛΑΝ ενώ κατά της συνθήκης τάχθηκε μόνο το ΚΚΕ. Ο Ριζοσπάστης ήταν η μόνη εφημερίδα που τη δημοσίευσε σε ειδικό ένθετο, μιας και έως τότε το περιεχόμενό της δεν ήταν γνωστό στον ελληνικό λαό.
Τα επιχειρήματα που πρόβαλαν οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων, για να δικαιολογήσουν τη θετική τους ψήφο, ήταν πως με την εφαρμογή των μέτρων και των πολιτικών που επιτάσσει η Συνθήκη του Μάαστριχτ:
Πρώτον, θα εξασφαλιστεί μέχρι το 1999 η "σύγκλιση" της ελληνικής οικονομίας και των οικονομιών των χωρών - μελών της Κοινότητας και κατά συνέπεια θα έκλεινε το χάσμα που χωρίζει τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες - όπως η Ελλάδα - με τις περισσότερο αναπτυγμένες χώρες - μέλη της ΕΟΚ.
Δεύτερον, ότι ο ελληνικός λαός θα χρειαστεί να σφίξει για 3-4 χρόνια το ζωνάρι και να ανεχθεί πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας, γιατί η πορεία προς το Μάαστριχτ και ειδικότερα την οικονομική και νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης (ΟΝΕ), είναι "μονόδρομος".
Τρίτον, προανάγγειλαν την κατάρτιση ενός προγράμματος με δέσμη μέτρων και πολιτικών λιτότητας - το βάφτισαν "πρόγραμμα σύγκλισης" - για την ανάκαμψη της οικονομίας, τη μείωση των ελλειμμάτων, του χρέους, της ανεργίας και του πληθωρισμού. Ούτε λίγο - ούτε πολύ οι θιασώτες του Μάαστριχτ, καλούσαν τον ελληνικό λαό να ανεχθεί 3-4 χρόνια λιτότητας και του υπόσχονταν πως με την εκπλήρωση των στόχων του προγράμματος "σύγκλισης", θα έρθουν και για τους Ελληνες καλύτερες μέρες.
Συμπεράσματα:
1) Από το 1992 έχουν περάσει 24 χρόνια. Τόσο κράτησε το πρόγραμμα "σύγκλισης" της ελληνικής οικονομίας και μέχρι στιγμής το χάσμα που χωρίζει τις λιγότερο αναπτυγμένες από τις περισσότερο ανεπτυγμένες συνεχώς μεγαλώνει.
2) Ακόμα και σήμερα οι πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας παρουσιάζονται ως μονόδρομος.
3) Ακόμη και σήμερα προαναγγέλουν προγράμματα για την ανάκαμψη της οικονομίας, τη μείωση ελλειμμάτων, του χρέους, της ανεργίας και καλούν το λαό να βάλει πλάτη για να βγει απ' την κρίση.
Τα ίδια επιχειρήματα, οι ίδιες κοροϊδίες. Απ' όλους όσους κυβέρνησαν και κυβερνούν. Από τους ίδιους που το ψήφισαν.
ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.
Ψηφίσανε το Μάαστριχτ, πληρώνει ο λαός
Και για όσους "χτυπιούνται" για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας η Συνθήκη της Λισσαβώνας η οποία επικυρώθηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο στις 12/8/2008, με ψήφους: 250 υπέρ, 42 κατά και 8 αποχές, έχει την Αποκλειστική αρμοδιότητα να αποφασίζει για:
1) Ευρωπαϊκή Τελωνειακή Ένωση
2) περιοχή ελεύθερης αγοράς
3) ίδρυση κανόνων ανταγωνισμού που είναι απαραίτητοι για την λειτουργία της εσωτερικής αγοράς
4) νομισματική πολιτική για τα κράτη μέλη των οποίων το νόμισμά τους είναι το ευρώ
5) τη διατήρηση των θαλάσσιων βιολογικών πηγών υπό την Κοινή αγροτική πολιτική
6) κοινή εμπορική πολιτική
πηγές: