Mprext     lexiko2    youtube1a    youtube2  mail

ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΚΚΑΛΗΣ

Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι ένας απλός συμβολισμός που η χούντα κατάλυσε με τα τανκς, τους ΕΣΑτζήδες και τους χωροφύλακες και ο Μητσοτάκης θέλει να καταλύσει με τον Βορίδη, τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον Πλεύρη και τους υπόλοιπες βουλευτές του κόμματός του που πιστεύουν ότι είναι περισσότερο ΕΣΑτζήδες και χωροφύλακες παρά βουλευτές.

Πρόσφατα αρπαχτήκαμε σ’ ένα τραπέζι μ’ έναν φίλο γιατί θέλει να στέλνει το παιδιά του σ’ ένα πανεπιστήμιο που η χωροφυλακή θα μπαινοβγαίνει ανενόχλητη, όπως μπαινοβγαίνει στην εργασία του για να επιβάλει το δίκιο του αφεντικού του. Μάλιστα θίχτηκε γιατί άκουσε πως ο γιατρός δεν είναι ένας τορναδόρος του ανθρώπινου σώματος και δεν βγαίνει από το Πανεπιστήμιο απλά γνωρίζοντας πώς να κόβει και να ράβει τον άνθρωπο.

Το πανεπιστήμιο είναι κέντρο διακίνησης ιδεών, το πανεπιστήμιο είτε θα είναι η σκεπτόμενη κοινωνία που θα προστατεύεται από το πανεπιστημιακό άσυλο, είτε θα είναι οι κερδοσκοπούντες επιχειρηματικοί όμιλοι που θα προστατεύονται από τα γκλομπ, τις αύρες, τα δακρυγόνα, τις ασπίδες και τα όπλα των χωροφυλάκων. Ο φίλος αυτός θίχτηκε γιατί απ’ όλο το παραπάνω κατάλαβε ότι υποτιμούνταν ο τορναδόρος και η χειρονακτική εργασία γενικά.

Δεν κατάλαβε ή δεν ήθελε να καταλάβει ότι αυτό που υπερασπίζουν, όσοι υπερασπίζουν το πανεπιστημιακό άσυλο, είναι ακριβώς το δικαίωμα της εργατικής τάξης και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων να σκέπτονται και να παράγουν ιδεολογία εντός του χώρου των πανεπιστημίων χωρίς τους ασφαλίτες πάνω από το κεφάλι τους.

Θα σκεφτεί κανείς πώς είναι δυνατόν να σκέπτονται ελεύθερα στα πανεπιστήμια, σαν και τα πανεπιστήμια να μην επηρεάζονται από το σύστημα και τα μέσα επιβολής του, σαν και τα πανεπιστήμια να μην έχουν σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία, σαν και στα πανεπιστήμια να μη δρουν ένα σωρό καθηγητές που λειτουργούν με τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων.

Όλα αυτά συμβαίνουν αλλά τα πανεπιστήμια δεν είναι ακόμα μια βαθμίδα της εκπαίδευσης. Τα πανεπιστήμια δεν είναι απρόσωπα ιδρύματα κατάρτισης. Στα πανεπιστήμια δεν παράγεται απλά σκέψη. Τα πανεπιστήμια είναι παράγοντας αμφισβήτησης. Μπορεί λοιπόν μέσα στα πανεπιστήμια να αλωνίζουν καθηγητές επιδοτούμενοι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αλωνίζουν με την αμφισβήτηση του φοιτητικού κινήματος. Αυτήν την αμφισβήτηση θέλουν να καταστείλουν με την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, ώστε να αφήσουν τους επιχειρηματικούς ομίλους και τους καθηγητές τους να αλωνίζουν εντελώς ανενόχλητοι στο χώρο των πανεπιστημίων.

Δεν καταργούν το πανεπιστημιακό άσυλο για να καταργήσουν τα ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά θα είναι ακόμα πιο ελεύθερα και θα πωλούνται σε χλιδάτα περίπτερα εντός του χώρου των πανεπιστημίων, γιατί τα ναρκωτικά είναι συστατικό στοιχείο αυτού του συστήματος και δομικά και ουσιαστικά. Δομικά γιατί το εμπόριο των ναρκωτικών είναι το δεύτερο μεγαλύτερο εμπόριο μετά το εμπόριο των όπλων και ουσιαστικά γιατί «στης χούντας το αλισβερίσι, λεύτερο ήταν το χασίσι, ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει».

Καταργούν λοιπόν το πανεπιστημιακό άσυλο για να καταργήσουν τις ελεύθερες γωνιές ελεύθερης σκέψης που απέμειναν στο πανεπιστήμιο. Τα ΜΑΤ θα μπούνε να σαρώσουν αυτές τις γωνιές ελεύθερης σκέψης κι όχι βέβαια για να σαρώσουν την εμπορία συγγραμμάτων και θεμάτων εξετάσεων που κάνουν διάφορες παρατάξεις για να χειραγωγήσουν τους φοιτητές.

Το πανεπιστήμιο λοιπόν δεν βγάζει έναν γιατρό – τορναδόρο του ανθρώπινου σώματος. Το πανεπιστήμιο βγάζει έναν γιατρό άνθρωπο, ο οποίος δεν θα κοιτάει τον ασθενή στην τσέπη.

Το πανεπιστήμιο δίνει μάχη για να μη βγάλει έναν γιατρό «φακελάκι», αλλά έναν γιατρό «Μαρίνο Αντύπα», έναν γιατρό «Δημήτρη Γληνό», έναν γιατρό Πέτρο Κόκκαλη που όχι μόνο δεν θα αρπάξει φακελάκια από τους ασθενείς του, αλλά σαν τον Γενικό Αρχίατρο Πέτρο Κόκκαλη θα αφήσει τα πλούτη του, τα πανεπιστήμια, τα χλιδάτα νοσοκομεία και τις πεντάστερες κλινικές και θα στήσει νοσοκομεία στις σπηλιές των Ελληνικών βουνών για να συνδράμει τον στρατό της ανθρωπιάς, για να συνδράμει τον στρατό που θέλει τον τορναδόρο ισότιμο με τον γιατρό, για να τιμήσει τελικά την ιστορία και την ανθρωπότητα με το πέρασμά του από αυτή τη γη.

Ο φίλος που θέλει την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, θέλει το παιδί του απρόσκοπτα με την προστασία των ΜΑΤ να τελειώσει το πανεπιστήμιο. Δεν καταλαβαίνει ότι τα ΜΑΤ θα είναι εκεί για να αποτρέψουν το παιδί του να γίνει Δημήτρης Γληνός, για να αποτρέψουν το παιδί του να γίνει Πέτρος Κόκκαλης. Δεν καταλαβαίνει ότι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι μια προσπάθεια να μην αφεθεί ο επιστήμονας να μπει βαθιά στην ανθρώπινη φύση, να μπει ακόμα πιο βαθιά στη γνώση του κόσμου.

Δεν καταλαβαίνει ότι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι μια προσπάθεια κατάργησης του γιατρού Πέτρου Κόκκαλη, είναι μια προσπάθεια αποτροπής της δημιουργίας του μελλούμενου πολιτισμού για τον οποίο αγωνίστηκε ο Πέτρος Κόκκαλης και ο κάθε Πέτρος Κόκκαλης, εκείνου του πολιτισμού όπου άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται άνθρωπο, εκείνου του πολιτισμού που τα παιδάκια δεν θα πεθαίνουν από την πείνα και τη δίψα, εκείνου του πολιτισμού που τα παιδάκια δεν θα ψάχνουν την τροφή τους στα σκουπίδια, εκείνου του πολιτισμού που τα παιδάκια δεν θα σκυλοπνίγονται στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο, στις θάλασσες του κόσμου αναζητώντας μια νέα πατρίδα, ένα καλύτερο αύριο, εκείνου του πολιτισμού που η ανθρωπότητα θα είναι απελευθερωμένη από τον εφιάλτη της μισθωτής σκλαβιάς.

Θα ολοκληρώσουμε αυτή τη γραφή με ένα απόσπασμα άρθρου του Νίκου Μαρκάτου, ομότιμου καθηγητή και τέως πρύτανη του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου.
Έγραψε λοιπόν ο Μαρκάτος: «To άσυλο αποτελεί συστατικό στοιχείο του πανεπιστημίου (Universitas) από ιδρύσεώς του. Θα εξακολουθεί να έχει νόημα όσο παραμένει καθήκον η προαγωγή της δημοκρατίας. Γιατί το Universitas δεν είναι ένα απρόσωπο ίδρυμα κατάρτισης αλλά ένας χώρος όπου η κοινωνία στοχάζεται τον εαυτό της, παράγοντας ταυτόχρονα αμφισβήτησης, και γι’ αυτό απαιτείται άσυλο».

                                                                                               Σ.