Γράφουν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα «τράνταξε» το ΚΚΕ. Οτι πρέπει να συμμαχήσουμε με τις αριστερές δυνάμεις... Οτι το ΚΚΕ χάνει την ιστορική του ευκαιρία και ότι πρέπει να γίνουμε κόμμα «ανοιχτό». Σε λίγο θα μας πουν ότι πρέπει να συγκρατούμαστε δίπλα από τις κάλπες και να αλλάζουμε οργανωτική δομή ανάλογα με το νέο εκλογικό νόμο.
Ας μας πουν οι διάφοροι αστοί κονδυλοφόροι, αριστερούμενοι σοσιαλρεφορμιστές και τα συναφή κόμματά τους, τι θέλουν στην ουσία; Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση; Εμείς έχουμε διαλέξει. Απ' ό,τι φαίνεται και αυτοί.
Το ΚΚΕ δεν είναι κόμμα γενικά της αριστεράς, αλλά όλης της εργατικής τάξης όπου αυτή συγκεντρώνεται, ζει και αναπνέει. Είναι ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος της χώρας μας, που συνενώθηκε με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ως οργανωμένο πρωτοπόρο συνειδητό κομμάτι της εργατικής τάξης παλεύει για την εκπλήρωση του ιστορικού της σκοπού. Την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Εχουμε ξεκάθαρο ότι ανάμεσα στην αστική εξουσία και στην εργατική δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχουν μεταβατικά στάδια και κυβερνήσεις ή αλλαγή μέσω
εκλογών. Οι αστικές εκλογές είναι ευκαιρία μεγάλης πολιτικής ζύμωσης, μπορεί ο λαός να τις αξιοποιήσει, ώστε οι καλύτεροι συσχετισμοί να ευνοήσουν και να δυναμώσουν την πάλη του, αλλά έχουν στενά όρια και δεν κρίνουν την επανάσταση, ούτε το σοσιαλισμό. Σε αυτές τις εκλογές εκφράστηκαν μία σειρά αδυναμίες, με κυριότερη ότι είχαμε καθυστερήσει (από χρόνια) να δούμε και να απαντήσουμε στο κύριο. Πού διαμορφώνει συνείδηση, πού διαπαιδαγωγείται η εργατική τάξη (στον κλάδο, στο χώρο δουλειάς) και να δώσουμε βάρος εκεί. Εκεί να «ψηθούν» οι δυνάμεις μας και από εκεί να αντλήσουμε νέες...
Οι πιστοί της ουτοπίας του «ανθρώπινου καπιταλισμού» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους λέγοντας ότι υπάρχει κρίση στο αστικό πολιτικό σύστημα. Παρόλο που οι χιλιάδες που έφυγαν από τα κόμματα του δικομματισμού δεν διαφώνησαν με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Διατυμπανίζουν ότι είναι η ιστορική ευκαιρία για κυβέρνηση της αριστεράς και ότι ο διαχωρισμός του λαού σε τάξεις ή στρώματα είναι αναχρονιστικός και δεν πατάει στη σημερινή πραγματικότητα. Οτι όλες οι αντιμνημονιακές - αντιτροϊκανές (και λοιπές «αντι»δυνάμεις) ακόμα και τα «καλά» ή «εθνικά» μονοπώλια να φτιάξουν μέτωπο.
Γι' αυτό ο αρχηγός της κυβερνώσας αριστεράς έσπευσε να δώσει διαπιστευτήρια στους «Ελληνες» εφοπλιστές (2ου στόλου στον κόσμο) παραμονές εκλογών. Και βεβαίως να δουν πώς θα συντονίσουν την «αντικατοχική» τους δράση ενάντια στην τρόικα. Να ξαναγυρίσουμε την ταινία «Λαός και Κολωνάκι». Η επιδίωξη να γίνουμε Βενεζουελάνοι και το Κόμμα να παλεύει, στο τέλος, να στοιχίσει το λαό πίσω από τα καλά ή εθνικά μονοπώλια δεν περνάει σε εμάς... Το Κόμμα δεν μπαίνει στον ντορβά της ταξικής ειρήνης, της αριστερής διαχείρισης και της εθνικής συμφιλίωσης.
Εμείς τους αστούς δεν τους διαχωρίζουμε σε ντόπιους και ξένους. Είναι το ίδιο εκμεταλλευτές για το λαό ανεξάρτητα από το χρώμα, τη γλώσσα. Οπως το ίδιο εκμεταλλευόμενοι είναι και οι εργάτες σε μία χώρα ανεξάρτητα από χρώμα και εθνότητα. Ανεξάρτητα από τις αναδιπλώσεις - αναμορφώσεις του πολιτικού συστήματος δεν ξεχνάμε από πού ξεκινάει η εκμετάλλευση, τις σχέσεις μισθωτής σκλαβιάς, την καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Το εκάστοτε εποικοδόμημα σε μία κοινωνία εδραιώνεται στη δική του βάση. Οι εκλογές, οι νόμοι, το κοινοβούλιο είναι δεμένα πάνω στα συμφέροντα αυτών που έχουν την οικονομική εξουσία στη χώρα. Η Ελλάδα έχει καπιταλισμό ο οποίος σαπίζει. Βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Αυτό φανερώνει το πρόβλημα. Ο,τι είχε να δώσει το έδωσε στην ανάπτυξη της κοινωνίας και τώρα είναι ένα επίμονο σπυρί που πρέπει να σπάσει. Αυτοί που στην ανάπτυξη «σκάσανε» από τα κέρδη πίνοντας το αίμα του λαού, οι ίδιοι έχουν υπερσυσσωρεύσει τον πλούτο μακριά από εκείνον που τον έφτιαξε και σε περίοδο κρίσης. Οι αστοί και τα τσιράκια τους πρέπει να φύγουν από τη μέση και μαζί τους οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Η καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειές της οξύνουν την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Η εξαθλίωση, η ανέχεια, η παρατεταμένη φτώχεια οδηγούν σε όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων. Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων συνεχίζεται, η ανεργία έχει αγγίξει το 25%. Ο καπιταλισμός αγκομαχάει, η όποια αναιμική ανάπτυξη δεν θα συνδυαστεί σε καμία περίπτωση με ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, ούτε καν στα προ κρίσης επίπεδα. Ο εργάτης, είτε αργά και βασανιστικά είτε σε μία στιγμή, θα σπάσει τις αγκυλώσεις του, τραβώντας μαζί του τα σύμμαχα στρώματα. Θα «θεριέψει» η ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, η οποία θα είναι απότοκο της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, φοιτητές και γυναίκες στη βάση, κύρια στον κλάδο, στο χώρο δουλειάς. Συμμαχία όλων αυτών που έχουν κοινωνικοταξικό συμφέρον και πλήττονται από τον καπιταλισμό και τα μονοπώλια, που έχουν συμφέρον από τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Η αδυναμία διαχείρισης των διαδοχικών οικονομικών κρίσεων ή ο ενδεχόμενος πόλεμος θα οδηγήσουν σε επαναστατική κατάσταση, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης, σε ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα που θα έχει αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες.
Γι' αυτό σήμερα η πάλη για την επιβίωση, η διεκδίκηση στο εργοστάσιο, στην επιχείρηση, στο καράβι θα πρέπει να διαπαιδαγωγεί και να συγκεντρώνει δυνάμεις για την «έφοδο στον ουρανό». Η ιμπεριαλιστική αλυσίδα θα σπάσει στον αδύναμο κρίκο της και αυτός μπορεί να είναι η Ελλάδα. Γι' αυτό η οικοδόμηση του Κόμματος πρέπει να στοχεύει πρώτα και κύρια στους βασικούς νευραλγικούς κλάδους της οικονομίας της χώρας. Πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε κομματικού μέλους και ΚΝίτη. Η αναδιάταξη των δυνάμεών μας πρέπει να ολοκληρωθεί και ποσοτικά και ποιοτικά. Ολες οι Οργανώσεις του Κόμματος θα πρέπει να υποταχθούν σε αυτό τον σκοπό.
Οι εδαφικές Οργανώσεις με πρωτοπόρους τους παλαιότερους συντρόφους που έχουν άρρηκτους δεσμούς με τις λαϊκές γειτονιές θα πρέπει να δώσουν τον καλύτερο εαυτό ώστε να βρούμε επαφές μέσα στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις που δεν έχουμε πατήσει πόδι. Να βοηθάνε αυτό τον κόσμο να κάνει το βήμα να οργανωθεί στο σωματείο του, να μπει στο ΠΑΜΕ, να παλέψει ταξικά. Υπάρχουν πολλές δυνατότητες στις εδαφικές ΚΟΒ που σκοντάφτουν σε έναν παλιό τρόπο δουλειάς, ο οποίος δεν αντιστοιχίζεται ούτε με την κατάσταση σήμερα ούτε με την καθημερινή επιδίωξη του Κόμματος. Τριγύρω μας συγκεντρώνονται πολλές εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Στην Κοκκινιά σε μια απόσταση 3 χ.μ. μόνο υπάρχουν 3 εργοστάσια που συγκεντρώνουν πάνω από 700 εργάτες. Λίγο πιο πέρα η COSCO με 100άδες εργάτες. Εχουμε πολλή και ωραία δουλειά να κάνουμε...
Με το 18ο Συνέδριο, τις αποφάσεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την αναδιάταξη των κομματικών Οργανώσεων ανά κλάδο, καθώς και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο φαίνεται ότι ακονίζουμε καλά τα «μαχαίρια».
Σίγουρα ένα πράγμα μπορούμε να πούμε στους υπέρμαχους του «ανθρώπινου καπιταλισμού»:
Συγνώμη, αλλά το κοστούμι της μεταρρύθμισης, της ταξικής ειρήνης και των κοινοβουλευτικών αυταπατών μας πέφτει πολύ στενό, απαρχαιωμένο και λίγο περιχαρακωμένο...
Δημήτρης Εφιετζής
ΑΕ Κοκκινιάς - Κορυδαλλού - Ρέντη
κλικΠΗΓΗ