Θέλω μια μέρα
Θέλω μια μέρα ρε γαμώ το, θέλω μια μέρα να βγώ στο δρόμο και νάναι όλα αλλιώς. Να βαδίσω προς το κέντρο της πόλης και νάναι η πρώτη μέρα της ζωής και της άνοιξης.
Νάχει απεργία γενική κι όλοι νά' ρχονται με τα πόδια ή με λεωφορεία που περνανε γεμάτα σημαίες και συνθήματα κι από μέσα ν'ακούγονται τραγούδια.
Θέλω οι άνθρωποι στο δρόμο ν' αγκαλιάζονται κι ας μήν ξέρουνε ο ένας τον άλλο. Να κοιτιούνται στα μάτια μ' ανοιχτή καρδιά, χωρίς φόβο, χωρίς ντροπές κι ενοχές, γυμνοί σαν παιδιά που ετοιμάζονται ν'αρχίσουνε παιχνίδι Θέλω να δω την πόλη μου ξανά λουσμένη στον ήλιο και τα παιδιά να τρέχουν στις πλατείες αγκαλιά με τα πολύτιμά τους τίποτα.Ν' ακούσω γέλια από παντού,να δώ να σηκώνουν οι άνθρωποι ξανά κεφάλι στον ουρανό και να κοιτάνε κατάματα το γαλάζιο.
Να βγαίνουνε οι γέροι στην εξώπορτα, να χαιρετάνε και να λένε "Επιτέλους !Νάχα άλλα 10-20 χρονάκια να το δώ..."
το μεσημέρι να μοιράζουν το κρασί, το τσιπουρο , το κουράγιο και την πίστη τους.
Η τηλεόραση νάναι κλειστή κι οι αστέρες της να ξαναμπαίνουν στη μαχητική δημοσιογραφία σαν αρχάριοι, με ρεπορτάζ για το πως θα πάμε στο αύριο η που κρύψανε τόσο πλούτο αυτοί που φύγανε τρέχοντας χτες.
Θέλω ν' ακούσω στο ραδιόφωνο καινούργιες μουσικές, αυτές που είχανε μείνει κλειδωμένες στα συρτάρια του Θοδωράκη, του Χατζηδάκη του Τσιτσάνη και των άλλων ξεχασμένων που μας τα λέγανε παλιά.
Αλλά θέλω τώρα.Οχι μακροπρόθεσμα ...
Θέλω στις γωνιές να δώ χάρτες και πλάνα απλωμένα και τους εργάτες να σχεδιάζουν φωναχτά την παραγωγή των εργοστάσιων που εγκαταλείψανε οι ληστές, αφού δεν ήτανε δικά τους.Να τσακώνονται,να διαφωνούν, να φωνάζουν, κι ύστερα να ενώνουνε χέρια και να γεμίζει η μέρα φως και ρεύμα.
Θέλω να γίνει ο κόσμος απλός, αλλά δικός μας.Χωρίς γυαλιστερά υπερκτίρια, εμπορικά κέντρα, αλλά με τα αναγκαία να υπάρχουνε για όλους!Και νάχει παντού βιβλία, πληκτρολόγια κι οθόνες ανοιχτές στο αύριο , στο καινούργιο, στο αδοκίμαστο !
Και στα σχολεία να έρχονται ο Κολοκοτρώνης κι ο Μακρυγιάννης κι ύστερα ο Βάρναλης, ο Μπελογιάννης, και να κάνουν μαθήματα ελευθερίας κι ανεξαρτησίας.
Θέλω να γεμίσουνε οι δρόμοι κύκλους, να μπαίνουν όλοι στο χορό, ο ένας πάνω στον άλλο.Να σπρώχνονται, να σφίγγουνε χέρια και να πονάνε απ' τη χαρά.., και να λένε "Πιστεύουμε στο αδύνατο", "Μπορούμε" ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!
Εδώ ειν'ο σπόρος εδώ και το χώμα.
Εδώ τα χέρια, τα μυαλά και τα κορμιά.
Εδώ οι εργάτες, οι αγρότες, οι επιστήμονες κι οι καλλιτέχνες.
Εδώ ο σκοτεινός ουρανός, εδώ τ' αστέρια και τα φεγγάρι, ο ήλιος κι οι πολύχρωμοι γαλαξίες.
Κι ύστερα θέλω μόλις βραδιάσει, ν' ανάψουνε παντού φωτιές και να στηθούνε γλέντια.Ετσι με το τίποτα!Κι οι φοιτητές να συζητάνε για το πιο ειναι το κυρίαρχο και πώς θα προχωρήσει το πράγμα.Και το κυρίαρχο να είναι εκεί μπροστά μας,στη στιγμή!Να πίνουνε όλοι να γλεντούν και να ερωτεύονται. Κι εγώ, να τραγουδάω ως το πρωί, μέχρι να κλείσουν οι φωνές και να τα λέμε τα τραγούδια με τα μάτια σαν τους τρελούς.
Αλλά είπαμε.Θέλω τώρα, όχι μακροπρόθεσμα τότε που όλοι θάμαστε νεκροί.Και τα μακροπρόθεσμα πλάνα και τις σωτηρίες τους ας τις βάλουν εκεί που ξέρουν επιτέλους.
. . .γιώργος σαρρής.