Μικρό ανθολόγιο ποιημάτων του Φωτη Αγγουλε
Φασίστες
«Φασίστες ήρθανε στον τόπο μας,
φασίστες πήραν τα σπαρτά μας,
φασίστες σκότωσαν τ' αδέλφια μας
και τυραγνούνε τα παιδιά μας.
****
Κάψανε το φτωχό μας σπιτικό
και κούρσεψαν την πλούσια χώρα,
φασίστες ήρθανε και φέρανε
λιμό, θανατικό και μπόρα».
Αν...
Είν' ένα δάσος γύρω μας συρματοπλέγματα ψηλά
κι έχουν απ' έξω κλείσει
την ανοιξιάτικη χαρά που μας χαμογελά.
****
Πίσω απ' το σύρμα βλέπουμε την όμορφη τη δύση
και τη γλυκιάν Αυγή,
εμείς που τόσον είχαμε τη Λευτεριά αγαπήσει.
***
Αραγε, από το σύρμα αυτό, που το 'χουμε ποτίσει
με τόσα δάκρυα κι αίματα, αν κάποια μέρα ανθίσει,
τι λούλουδο θα βγει;».
Μην καρτεράτε
«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε
μήτε για μια στιγμή,
μήδ' όσο στην κακοκαιριά
λυγάει το κυπαρίσσι.
Εχουμε τη ζωή πολύ,
πάρα πολύ αγαπήσει».
Μείνε
«Γλύστρισε κρυφά, να μην το πάρει
είδηση ο φρουρός μου π' αγρυπνά,
κι' ήρθε στο κελί μου το φεγγάρι.
Ηρθε και με βρήκε λυπημένο
κι ήτανε το χάδι του απαλό,
σα γυναικείο χέρι αγαπημένο.
Μείνε στο φτωχό μου το κελί,
φεγγαράκι τι να σε τρατάρω;
Δε μου μένει πια παρά η ψυχή
κι έχω τόσο ανήφορο να πάρω».
(Σ.σ. το ποίημα αυτό, όπως και άλλα του Φώτη Αγγουλέ, μελοποίησε ο αγωνιστής του ΕΛΑΣ Πάνος Τζαβέλας και το τραγουδούσε στο «Λημέρι» με τον ΕΠΟΝίτη αγωνιστή Διονύση Χριστακόπουλο).
Ωρα καλή
«Ωρα καλή συνταξιδιώτες, ώρα σας καλή,
που φεύγετε απ' την άβυσσον και για τον ήλιο πάτε,
την αλυσσίδα μου κρατώ μη σέρνεται και κρουταλεί,
ν' ακούσω το τραγούδι σας καθώς περνάτε.
****
Βάλτε ρυθμό στο βήμα σας και στο τραγούδι σας θυμό.
Ξυπόλυτοι περάσαμε της δυστυχίας τον ποταμό
κι ήταν το ρέμα δυνατό και θυμωμένη Λάμια
κι είχε ριγμένα στο βυθό κοπανισμένα τζάμια.
****
Ωρα καλή συνταξιδιώτες, ώρα σας καλή.
Κεντώ στο μισοσκόταδο έναν ήλιο για κονκάρδα,
Την αλυσσίδα μου κρατώ μη σέρνεται και κρουταλεί
απόψε που σταυρώνεται, σαν τον Χριστό, η Ελλάδα».
(Σ.σ. Με αυτό το ποίημά του, χαράματα μιας μέρας, σε μια φυλακή, αποχαιρέτησε ο Αγγουλές, φωνάζοντάς το από το παράθυρο, συντρόφους του που τους πήγαν για εκτέλεση).
Επιστροφή
«Να 'μαι, ξανάρθα πίσω.
Κι έχω τραγούδια να σας πω
πολλά, μα, πριν σας τραγουδήσω,
πού είν' τα κρίνα; Πού είν' τα γιασεμιά;
Εχω μια θλίψη να κοιμήσω».
Πες το
«Απ' την καρδιά της αργατιάς ποτάμι το αίμα τρέχει
και κλέβει ο κόσμος νόημα και χρώμα που δεν έχει.
****
Κι η οπώρα είν' απ' τον ίδρω σου γλυκό χυμό γιομάτη
και μας γλυκαίνει τη ζωή, φτωχέ της γης εργάτη.
****
Πες να γενούνε κόκκινα τα γιασεμιά κι οι κρίνοι,
πες το, κι ο λόγος ο βαρύς νόμος, αν θες, θα γίνει,
****
γιατί μια πλάνη αν σε κρατά σε μια μεγάλη απάτη,
μεγάλος είσαι μόνο εσύ, κι άξιος της γης, εργάτη».