"Κατά την κατοχή ανταμώναμε στο Καρπενήσι. Ητανε τότε στην 13η Μεραρχία του ΕΛΑΣ.
Αργότερα κατά το 1958 ανταμώσαμε στις φυλακές της Αίγινας, κρατούμενοι και οι δύο στον ίδιο θάλαμο στη Β Αχτίνα.
Τελευταίο αντάμωμα ήτανε στα τέλη του 1972 στη Μόσχα.
Πολλά θα μπορούσε να πει κανένας για τη δράση και προσφορά του Γεωργούλα για το καλό του τόπου.
Πολυτάλαντος και πολυβασανισμένος. Ενα θα 'θελα απ' όλα να ξεχωρίσω.
Η πρωτοβουλία του για την οργάνωση και λειτουργία της αυτοδιοίκησης και λαϊκής δικαιοσύνης στον Κλειτσό της Ευρυτανίας κατά την κατοχή.
Το γεγονός αυτό αποτέλεσε και το πρώτο φύτρο της λαϊκής εξουσίας στη σκλαβωμένη Ελλάδα.
Φύτρο που βλάστησε και ξαπλώθηκε σε όλα τα χωριά της Ευρυτανίας, σε συνέχεια στη Ρούμελη και Θεσσαλία.
Πολύτροπος στη δράση του που πάντα συνοδευόταν με ένα πηγαίο χιούμορ.
Λέγανε ότι είχε πιει νερό από τους Ντάληδες (Τοπολιανίτες χωρικοί φημισμένοι για το ιδιόρρυθμο χιούμορ).
Με μια λέξη ήταν ξουράφι Καρπενησιώτικο".
Χαρίλαος Φλωράκης, για τον συγχωριανό και "ψευτοσυγγενή" του Γεωργούλα Μπέικο