Το τελευταίο διάστημα χρησιμοποιούνται κατά κόρον οι επιθετικοί προσδιορισμοί «αριστερός», «διεθνιστής», «πατριώτης» «κομμουνιστής»… Πολλές φορές γίνονται συζητήσεις είτε δια ζώσης είτε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αλλά και στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Συζητήσεις που προσπαθούν να διερευνήσουν, πώς μπορεί κάποιος να δηλώνει κάτι ενώ η πρακτική του είναι διαφορετική. Πώς μπορεί π.χ. ο κος Κατρούγκαλος να δηλώνει κομμουνιστής και να παίρνει μέτρα που πλήττουν την εργατική τάξη. Ή πώς μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει «αριστερός» και να ψηφίζει μνημόνια. Παραθέτω μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα από το εκπληκτικό βιβλίο του Φ. Πεσσόα, «Ο αναρχικός τραπεζίτης» στο οποίο μπορείτε να δείτε τον τρόπο με τον οποίο πολύ εύκολα διαστρεβλώνεται η θεωρία έτσι που να συμβαδίζει με τη πράξη. Σε ηλεκτρονική μορφή θα το βρείτε εδώ.
«Αλήθεια! Κάποιος μου διηγήθηκε ότι παλιότερα ήσαστε αναρχικός».
«Όχι μόνο ήμουν, αλλά και παραμένω. Απ’ αυτή τη σκοπιά δεν έχω αλλάξει. Είμαι αναρχικός».
«Μα τι μου λέτε τώρα! Εσείς αναρχικός; Από πού κι ως πού αναρχικός; Ίσως εννοείται τη λέξη διαφορετικά…»
«Διαφορετικά απ’ ό,τι συνηθίζεται; Όχι καθόλου. Τη χρησιμοποιώ με τη συνηθισμένη της έννοια».
«Δίχως άλλο. Σας έχω πει ότι μ’ αυτήν που αποδείχτηκε για μένα η μόνη αναρχική μέθοδος, ο καθένας πρέπει να απελευθερωθεί μόνος του. Εγώ τον εαυτό μου τον απελευθέρωσα. Γιατί δεν κάνουν και οι άλλοι, οι σύντροφοί μου το ίδιο; Εγώ δεν τους εμποδίζω. Θα ήταν εξάλλου έγκλημα αν το ‘κανα. Δεν τους εμπόδισα ούτε καν αποσιωπώντας την αληθινή αναρχική μέθοδο, αντίθετα, μόλις την ανακάλυψα, τους την παρουσίασα με σαφήνεια…»