Mprext     lexiko2    youtube1a    youtube2  mail

Είναι τουλάχιστον περίεργη η προσπάθεια, από πολλούς, στήριξης στον Μίκη Θεοδωράκη για την απόφασή του να είναι κεντρικός ομιλητής στο συλλαλητήριο που έγινε στις 4 Φλεβάρη του 2018, με θέμα το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Ένα συλλαλητήριο που διοργανώθηκε από συγκεκριμένους φορείς με σαφή και γνωστή πολιτική θέση, άποψη και στάση.
Λογική και αναμενόμενη η στάση των φασιστών της Χρυσής Αυγής και άλλων ατόμων και φορέων που βρήκαν την ευκαιρία να μιλήσουν για δικαίωση των βασανιστών της Μακρονήσου. Αυτό που δεν έκανε ο Μίκης τότε - δεν υπέγραψε δήλωση -, το έκανε τώρα γιατί τώρα κατάλαβε το σωστό και άλλα τέτοια.
Αυτά ήταν αναμενόμενα και το ήξερε και ο ίδιος. Γιατί παρ’ όλα αυτά το έκανε; Αρμόδιος να απαντήσει είναι ο ίδιος. Μια πολλή πιθανή εξήγηση είναι η γνώμη που έχει κανείς για τον εαυτό του . Ότι είναι αυτός που κατέχει τη σωστή άποψη, οι άλλοι δεν ξέρουν και άλλα πολλά. Είναι βέβαιο, ότι δεν τον ένοιαζε το αποτέλεσμα της απόφασής του. Κάτι το οποίο έκανε και παλιότερα βέβαια. Με το "Καραμανλής ή τανκς", με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αργότερα βέβαια παραδέχτηκε ότι είχε κάνει λάθος. Τη ζημιά όμως την έκανε. Κατηγορήθηκε στο πρόσωπό του, ο χώρος που εκπροσωπούσε στα νιάτα του. Η ιδεολογία που είχε στηρίξει με το λόγο του, τη στάση ζωής και τις πράξεις του.
Καμιά σχέση με τη φράση του Λουντέμη στο δικαστήριο, όταν του ζητήθηκε να αποκηρύξει το ΚΚΕ για να μην υποφέρουν η γυναίκα του και η κόρη του:
 
«Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ»
 
Είναι επίσης κατανοητή η προσπάθεια των «αριστερών» πολιτών, οι οποίοι προσπαθούν μέσα από την κριτική στο Μίκη – είτε θετική, είτε αρνητική – να δικαιολογήσουν και την προσωπική τους στάση. Μέσα από την παρουσία του Μίκη μαζί με τους φασίστες να δώσουν ένα «ιδεολογικό» και «ρεαλιστικό» επιχείρημα για τις αποφάσεις τους.
Προκαλεί όμως απορία η -ηθελημένα(;) – «κοντή μνήμη».
Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα όπου, όπως και στο παραπάνω - του Μίκη - επικράτησε η ίδια άποψη:
 
Εγώ γνωρίζω, οι άλλοι κάνουν λάθος και δεν με νοιάζει τι αποτέλεσμα θα έχει η στάση μου στους υπόλοιπους.
 
1989. Εκλέγεται βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κινήματος, ο Μάρκος Βαφειάδης. Αρχηγός Ομάδας Μεραρχιών του ΕΛΑΣ Μακεδονίας, ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του ΔΣΕ,  από τη δημιουργία του το 1946 και Πρωθυπουργός στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση από το Δεκέμβριο του 1947 ως τον Ιανουάριο του 1949. Πολιτικός πρόσφυγας μέχρι το 1983.

1976. Επιστρέφει στην Ελλάδα και εντάσσεται στο ΠΑΣΟΚ ο Αλέξανδρος Ρόσιος ή Υψηλάντης, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ, αξιωματικός του ΕΛΑΣ, υποστράτηγος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Η επίθεση που ο Ρόσιος πραγματοποίησε στο Λιτόχωρο Πιερίας τη νύχτα της 30ής Μαρτίου 1946 θεωρείται τυπικά ως η έναρξη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Διοικητής της 106ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ έδρασε, εκτός των άλλων μαχών, στον ελιγμό της 8ης Μεραρχίας του ΔΣΕ στη Μουργκάνα.

Υπάρχει όμως και η άλλη στάση.

1954. Την αυγή της 14ης Αυγούστου εκτελείται ο Νίκος Πλουμπίδης. Είχε συλληφθεί για την «υπόθεση των ασυρμάτων». Δημοσιεύει, όντας στην παρανομία, μια επιστολή που αναλαμβάνει την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, με στόχο την αθώωση του Νίκου Μπελογιάννη. Το ΚΚΕ τον χαρακτηρίζει χαφιέ, όργανο της ασφάλειας και προδότη.
Ο ίδιος υπέμεινε με καρτερία το προσωπικό του δράμα, δίνοντας δείγματα ακλόνητης αφοσίωσης στο κόμμα του. «Ο Ζαχαριάδης είναι ο αρχηγός του Κόμματός μου. Για να με πει πράκτορα θα έχει τους λόγους του. Εγώ μόνο σε Συνέδριο θα μπορούσα να ζητήσω διευκρινίσεις». Εκτελέστηκε με ακάλυπτα τα μάτια, ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ και τραγουδώντας τη «Διεθνή».
Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα παρόμοια με τη στάση του Πλουμπίδη. Επώνυμων και ανώνυμων. Αυτά είναι που καθορίζουν τη στάση των αγωνιστών. Όλων εκείνων που παλεύουν για καλύτερο αύριο. Που έχουν καταλάβει ότι δεν υπάρχει "αριστερόστροφος" και "δεξιόστροφος " φασισμός. Ο φασισμός είναι ένας και είναι μαύρος. Που γνωρίζουν καλά ότι δεν υπάρχει καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Που έχουν πιστέψει ότι το μέλλον του ανθρώπου είναι ο σοσιαλισμός. Και παλεύουν γι' αυτό.