Mprext     lexiko2    youtube1a    youtube2  mail

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη Κυριακή 8 Δεκέμβρη 2002. Απάντηση σε μια προσπάθεια, αποδόμησης ενός άλλου επαναστάτη. Του συντρόφου του Φιντέλ. Του Τσε.

Την αφιερώνουμε, σαν απάντηση, σε όλους εκείνους που μάταια προσπαθούν.

 

"Το Ταγκό του Τσε" και ο φθόνος του κ. Μίμη Ανδρουλάκη

Υπάρχουν κενά ζωής που είναι δυσαναπλήρωτα. Αν δεν διαβάσεις παιδική λογοτεχνία στα παιδικά σου χρόνια δεν είναι δυνατόν να καλύψεις το κενό διαβάζοντας την σε μεγαλύτερη ηλικία. Αν δεν μάθεις κάποια γλώσσα όταν είσαι μικρός ποτέ δεν θα μπορέσεις να την αφομοιώσεις σε βάθος. Το ίδιο συμβαίνει και με τον έρωτα. Αν δεν τον γευτείς από τα δεκαεφτά σου, πάει πέταξε το πουλάκι και ότι και να κάνεις στην συνέχεια, όσο και αν προσπαθήσεις να καλύψεις τα χαμένα χρόνια εκείνα δεν γυρίζουν πίσω..Έτσι συμβαίνει με τη ζωή ολάκερη.

Λόγοι διάφοροι, ατομικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, συχνά όλοι μαζί στέκονται εμπόδιο στο να χαρούν κάποιοι τη ζωή τους. Κάποτε ορισμένοι από αυτούς συνειδητοποιούν πόσο πιο εύκολο είναι να χαϊδέψουν έστω επιφανειακά και ετεροχρονισμένα ότι στερήθηκαν, περνώντας στην αντίπερα όχθη. Τότε τους πιάνει πανικός, τρέχουν και δεν φθάνουν πιστεύοντας ότι έτσι μπορεί να καλύψουν το χαμένο μια για πάντα έδαφος. Κι όταν πια οι δύσμοιροι πάντα δεύτεροι και καταϊδρωμένοι κατορθώνουν να γευτούν έστω και τόσο δα από όσα τους στέρησε η καταγωγή τους, οι συνθήκες της νιότης τους, το παρουσιαστικό τους και ότι άλλο κακό της μοίρας τους, βαυκαλίζονται πως άδραξαν τον επίγειο παράδεισο. Κι ας τους χλευάζουν οι πάντες, από τους παραδοσιακούς αστούς, μέχρις εκείνους που αποφάσισαν εγκαίρως να εξαργυρώσουν το αριστερό τους παρελθόν και να επενδύσουν δεξιά και πιότερο απ' όλους οι παλιοί τους σύντροφοι, εκείνοι συνεχίζουν αγέρωχοι να γλείφουν εκεί που είχαν φτύσει, να πορεύονται με τα τέσσερα μπας και μπορέσουν και πετύχουν σκυμμένοι, ότι δεν κατόρθωσαν όρθιοι.

Και ναι μεν μπορεί να νοιώθεις λύπη για τον παλιό αγωνιστή που δεν άντεξε και λούφαξε, για τον δηλωσία έστω, που σταμάτησε στη δήλωση. Μπορεί ακόμη να νοιώθεις οίκτο για τη νέα γενιά των ανανηψάντων με σαφώς μικρότερη προσφορά και μεγαλύτερη ηθική ευκαμψία. Για τον δηλωσία όμως που μετατράπηκε σε χαφιέ, ή για τον οικειοθελή γενίτσαρο, ο οίκτος δεν αρκεί ούτε και η καταφρόνια. Δεν αρκούν αυτά τα συναισθήματα απέναντι σε εκείνους που έχασαν την πιο υψηλή ελπίδα τους και μετά συκοφάντησαν όλες τις ελπίδες.

Αυτούς δεν μπορείς μόνο να τους λυπάσαι. Γιατί και στη λύπη υπάρχουν όρια. Κι' όταν για να δικαιολογήσει κάποιος τα δικά του καμώματα, αλλά και να προσφέρει τη νιοστή δήλωση μετάνοιας σε αυτούς που τώρα θαυμάζει φθάνει στο σημείο να παρουσιάζει το σύγχρονο Τσε κατ' εικόνα και ομοίωση των δικών του ανεκπλήρωτων γιάπικων οραμάτων, δεν είναι ούτε για λύπηση, ούτε για οίκτο, αλλά για περιφρόνηση και μόνον.

Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει ο κύριος Ανδρουλάκης, ως γνήσιο τέκνο της πλέον χυδαίας συμβατικής σκέψης και της αγωνιώδους προσπάθειας ενσωμάτωσης. Το νέο του "έργο" "Το ταγκό του Τσε" δεν αποτελεί μόνο ένα ακόμη δείγμα εγκατάλειψης από μέρους του, του οράματος της εφόδου στον ουρανό, στο οποίο ίσως ποτέ και να μην πίστεψε ειλικρινά και κατρακύλας στη λάσπη όπου συνωστίζονται οι αναρριχητικοί κι' ακόλαστοι μεν, μοδάτοι δε πίθηκοι, αλλά και έκφραση βαθύτατου φθόνου.

Φθόνου ενάντια σε όλους τους οραματιστές όπως ο Πλάτωνας, ο Γκαίτε, ο Μαρξ, ο Μπλοχ..οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι της Φλωρεντίας. που ο κύριος Μ.Α στέλνει στο γιατρό ή καλύτερα σε μοναστήρι.

Φθόνου που προέρχεται από έναν ξερόλα φουκαρά, που προσπαθεί καθυστερημένα να γευτεί ο λιγούρης τα κόκαλα που του πετούν, ενάντια σε κάποιον σαν τον Τσε, από παλιό αριστοκρατικό σόι, που έζησε από μικρός τη Ζωή , όμορφο, γυναικά κι' επαναστάτη , που χόρεψε και γι'αυτό ένοιωσε το ταγκό, που έζησε και άντεξε να πεθάνει επαναστάτης.

Και σε κατώτερα !! Αν υπάρχουν.

Γιώργος Ρούσης