Παλιότερα, (ίσως πολύ παλιότερα) στη χώρα μας η κτηνοτροφία ήταν νομαδική. Το καλοκαίρι οι κτηνοτρόφοι ανέβαζαν τα κοπάδια τους στα βουνά, και το χειμώνα κατέβαιναν στα χειμαδιά. Τους τσοπάνηδες, βοσκούς, τσοπαναραίους, τους προσλάμβαναν για σεζόν. Τους περισσότερους. Υπήρχαν και οι μόνιμοι. Μόνιμοι συνήθως ήταν μικροί κτηνοτρόφοι που ακολουθούσαν τα τσελιγκάτα. Οι συμφωνίες λοιπόν για το χειμώνα κλείνονταν τον Οκτώβρη, του Αη-Δημήτρη και για το καλοκαίρι τον Απρίλη, του Αη Γιώργη. Ο τρόπος επιλογής των βοσκών ήταν απλός. Τον καλούσαν για φαγητό. Αν έτρωγε γρήγορα, ήταν καλός και πληρωνόταν καλά. Αν αργούσε στο φαγητό τον έπαιρναν μόνο αν δεν έβρισκαν άλλον και η αμοιβή βέβαια ήταν μικρότερη.
Υπήρχε όμως ένα μεγάλο πρόβλημα για την εύρεση λιβαδιών στα βουνά. Οι τσελιγκάδες τα νοίκιαζαν. Στα βουνά ανέβαιναν Σαρακατσαναίοι και Βλάχοι κτηνοτρόφοι. Ο ανταγωνισμός μεγάλος.
Έλεγαν οι Σαρακατσαναίοι:
Αν δεις ένα φίδ(ι) και έναν Βλάχο, ας του φίδ(ι) να φύγ(ει)....
(σκότωσε δηλ. τον Βλάχο)
Ε! Ο Άγιος Γεώργιος δεν ακολούθησε αυτή τη συμβουλή και σκότωσε το φίδι.(το βλέπετε στην εικόνα)
Γι΄αυτό το λόγο λοιπόν έγινε ο προστάτης των Βλάχων!!!